De voorgeschiedenis.

het begin....










Zeilen doet Henk al vanaf zijn 5e, in een eigen bootje de vaart voor het ouderlijk huis verkennend. Mijn watersportcarrière is wat later begonnen: op mijn 22e op de catamaran van Henk. Leuk ding, ging als een speer, maar lag door mijn onervarenheid nogal eens plat in het Randmeer, niet de meest ideale positie voor een boot heb ik mij laten vertellen...

Vandaar dat er een knalgele oude Laser gekocht werd, waarmee ik kon gaan oefenen. En vanaf die tijd kreeg het watersportvirus mij ook te pakken.

Naar mate onze gezinsleden groter werden (we hebben 2 dochters) werd de Laser of de familie Spanker ongeschikter voor onze trips. De behoefte aan een eigen bootje met ruimte nam toe. Maar tsja.. welke? Nederland is een botenland bij uitstek en kent daardoor een overvloed aan keuzes. Een groot nadeel is dan dat je op een gegeven moment door alle mogelijk-heden de juiste boot niet meer ziet.
Ettelijke Waterkampioenen en Zeilen werden doorgespit. Vakliteratuur met titels als “welke boot in welke situatie?” werden uitgeplozen, de Hiswa werd bezocht. Maar het mocht allemaal niet baten. We konden geen keuze maken!

Op een gegeven moment was ik alle botenliteratuur echt helemaal zat en uit pure rebellie plofte ik ergens in mei 1998 op de bank. In mijn ene hand een grote kop thee en in mijn andere hand de Seasons. Lekker een buitenlevenblad, niks bootjes maar andere leuke dingen als “Antiek uit de linnenkast”, “Groene rozen”, “Reizen langs onbekende tuinen” en.. verhip! “Zeilen, stranden op het wad…” op bladzijde 32. Dat zul je altijd zien, wil je ergens geen aandacht aan besteden, springt het onderwerp vanzelf wel naar je toe...
Gauw doorgebladerd: ik stuitte op een foto van een lief bootje in het zand van de Wadden. Meteen sloeg de verliefdheid toe. Oh.. dat was mooi! Het artikel was lyrisch over de vaareigenschappen, de mogelijkheden van en de gezelligheid aan boord van de Drascombe Longboat Cruiser, een bootje waar wij nog nooit van hadden gehoord.
Nieuwe overpeinzingen volgden evenals een proefvaart. Helaas viel de Cruiser daardoor af voor ons gezin en op dat moment in ons leven, maar toch..in ons hart bleef een ‘soft spot’ voor het eigenwijze opdondertje!
Via een Clever 23 kwamen wij uiteindelijk bij ons droomschip: een Koopmans, Vilja genaamd. Gebouwd met veel liefde en aandacht door de eerste eigenaren Paul en Mieke met behulp van hun zoons Ronne en Tanko.
Deze stalen dame heeft ons jaren heel veel zeilplezier bezorgd. IJsselmeer, Waddenzee,Engeland, Helgoland en Zeeland werden bezeild en Vilja heeft ons nooit in de steek gelaten. Doordat onze omstandigheden veranderden en om er voor te zorgen dat ze niet als zielig weeskind aan de kade zou eindigen, hebben we haar met pijn in ons hart verkocht.

Zonder privé boot zijn we een aantal jaren doorgegaan, maar de lokroep van IJsselmeer en Wadden was erg sterk. Begin 2009 waren we echt weer aan een eigen schip toe. De wensenlijst was simpel: droog kunnen vallen; groot genoeg voor 2 personen (want de dochters vinden het nu leuker om eens een weekend zonder paps en mams door te brengen); makkelijk hanteerbaar en trailerbaar. Een nieuwe zoektocht begon en op de Hiswa liepen we tegen een oude bekende van Henk aan. Erwin stond bij een lief bootje dat kon droogvallen en de lijnen stonden ons ook aan. Eigenlijk werden we verliefd op het kleine opdondertje. Geschiedenis herhaalt zich inderdaad, want toen op een gegeven moment de importeur van het bootje erbij kwam staan, bleek tot onze verbijstering dat dit bootje een nieuwe uitvoering van een Drascombe was: een Drifter 22!

Er volgde intern overleg tussen kapitein en stuurman. Gevolgd door een proefvaart ( met een vriendelijk lid van de vereniging en bovendien de importeur)die duidelijk in het voordeel van de Drifter werd beslecht. De knoop werd snel doorgehakt en het nieuwe familielid besteld.

Welke naam zou ze krijgen? Omdat we ervan overtuigd zijn dat het bootje ons een hoop plezier gaat bezorgen, hebben we haar voor een deel naar onze oude boot genoemd. Vanwege het verschil tussen de 13.65 m van de grote nicht en de 6.70 m van de nieuwe aanwinst, wordt de naam “Lytse Vilja” (Kleine Vilja).
In november ’09 zijn wij naar Engeland gegaan om haar op te halen. Ze is inmiddels voorzien van een motor en wat andere basics. En op dit moment wordt ze ingetimmerd naar eigen ontwerp. (verslag en foto's zullen volgen).Zodra de sneeuw en het ijs van deze winter zijn vertrokken, gaat ze te Friese water(en).


Wij hebben een hele cirkel afgelegd in 12 jaar: begin,- en eindpunt worden door Drascombes gevormd. En geloof het of niet, na de verhuizing van mijn ouders, kwam zelfs de Seasons van mei 1998 weer onze kant op.
Stewart Brown hanteert als motto: “The sail that becomes a way of life” . We gaan het beleven dit jaar. Met de Lytse Vilja, de Drascombe-vereniging en onze zeekaarten!

Liane en Henk ,
Bijna aan boord van de “Lytse Vilja”