Op de oprit

Een voorbeeld van het kale en dus condensgevoelige polyester....


Momenteel staat Lytse Vilja op de oprit te pronken. Maandag 9 november gaan we weer met haar op pad.

Er staat een bezoekje bij Neptune in de agenda. Omdat Henk en ik allebei houden van een goede nachtrust maar onze lijven daarbij nog wel eens roet in het eten willen gooien, zijn we op zoek gegaan naar een uitmuntend bed.
Neptune (www.neptune.nl) kan voor onze Drifter een lattenbodem, super matrassen, hoeslakens en moltons op maat leveren. Om 13.00 uur staat daarom een afspraak gepland.


Hier heeft Henk al een keer klem gezeten met zijn voet, een van de eerste onderdelen dus die we gaan aanpakken.


Grappig detail: bij Neptune worden ze regelmatig ingehuurd voor bedden op boten van 22 meter in plaats van 22 voet. (Onder andere de "Groene Draeck" heeft bedden van Neptune!.. nu voelen we ons toch ook een beetje koninklijk)
En dat betekent met de auto naar de klus om in te meten, te passen en dergelijke. Toen wij dan ook meldden dat we een afspraak hadden voor het inmallen van ons bed werd er vreemd naar ons opgekeken. Normaliter gaan zij naar de klant toe voor een dergelijke klus. "Maar... waar ligt uw boot dan?" werd er vol verwondering gevraagd. Ons laconieke antwoord "Nou, daar op uw oprit" werd dan ook vol ongeloof begroet. Maar het ongeloof duurde niet lang (Lytse Vilja was duidelijk te zien door de ramen) en daarna werd er met een brede grijns ingemald. Het was toch best wel leuk om zo te werken....

Met een paar weken is alles klaar en kunnen we de spullen ophalen. Heerlijk, weer een stapje dichter bij het lekker varen.


De kajuit is op dit moment nog wat kalig... maar dat gaat veranderen!





Maar nu eerst naar Michel en Erwin: buitenboordmotor, basiselectriciteit en anti-condens bekleding staan nu op Lytse Vilja te wachten!

Naar huis.. 4/11/2009

Het is zover. Vandaag gaan we weer naar huis. Lytse Vilja en Outback Jack zijn er klaar voor. Gisteren tijdens het shoppen bij Tesco hebben we voldoende materiaal ingeslagen voor lunch, diner etc. We kunnen er dus tegen en alleen de sanitaire nood hoeft gehonoreerd te worden met een stop.

Tussen de middag horen we trouwens dat onze dochter na anderhalve maand lessen geslaagd is voor haar rijbewijs. Super! 't Is maar goed dat we nu de boot konden ophalen, straks zijn we natuurlijk contstant de auto kwijt!

De thuisreis was eigenlijk doodsaai. Er woedde niet eens een storm op het kanaal waardoor we ons genoodzaakt zagen om met Lytse Vilja naar de kant te zeilen... Aan de andere kant: saai is dus wel erg goed voor onze auto....want hij kan wel onze boot trekken, ik zie onze boot echter niet snel de auto voortslepen.
Om ons wat op te fleuren keken we maar regelmatig in de spiegels naar ons bootje. Het landschap is trouwens wel hartstikke mooi. Vooral het uitzicht op zee kan ons bekoren.















Eenmaal op het vaste land aangekomen, begon het te hozen en in het donker kwamen we in ons mooie Friesland aan. Gauw de boot op de oprit en naar binnen. Lekker genieten van een warm kopje koffie en het mooie uitzicht vanuit het raam.

Hier is een stukje van de route die we hebben gereden:





Kijken wanneer we nog even snel met Lytse Vilja te water kunnen.... maar dat kan wachten tot morgen!

3 november: de ECHTE overdracht!

3 november 2009 is het dan eindelijk zo ver: vandaag wordt Lytse Vilja echt overgedragen en krijgen we de uitleg over alle lijnen, vallen, stoppers, masten en zo. Ook krijgen we het handboek voor de Drascombiaan, kijken of we er wijs uit worden.




Wij rijden in ons dagelijkse leven een LandRover Defender 110, liefkozend Outback Jack genoemd. Een auto waarmee je heerlijk allerlei leuke achteraf paadjes kunt nemen, hobbeltje hier, kuiltje daar. Dit staat ook bekend als terreinrijden. In Engeland hebben ze daar een liefelijke term aan gegeven: greenlanen en als we bij de werf dreigen aan te komen, geloven we ook dat we op een LRCH- evenement zijn aangekomen.

Maar eerlijk is eerlijk, het is een openbaring als je je door het struikgewas hebt begeven en je ziet voor het eerst de werf. Bij ons in Friesland worden heel veel bootjes gebouwd en door ons werk en onze interesses hebben we wel vaker een botenwerf bezocht. Maar Churchhouse Boats is Engels en uniek.





Het duurt even voordat alle manieren van optuigen zijn uitgelegd. Vooral de druil is een nieuwigheidje voor ons. Maar we letten goed op en Henk helpt mee om e.e.a. netjes op te vouwen en om de boot goed op de trailer te plaatsen.
Voor het vervoer van Lytse Vilja beschikken we over een trailer, meters spanband en oude shirts van onze dochters. We willen immers niets beschadigen.







Morgen gaan we weer naar huis!

November 2009.... we gaan Lytse Vilja ophalen.

Eindelijk is het zo ver!!!!

Lytse Vilja is klaar en Stewart gaf het groene licht, we kunnen haar gaan ophalen. Omdat we zelf een goede auto hebben om te trekken en omdat we nogal Anglofiel zijn, gaan we zelf naar Churchhouse Boats. Even er tussenuit, altijd lekker. De meiden blijven thuis, zorgen voor de hele boel en gaan naar school. Oudere tieners hebben, heeft zo zijn voordelen.

2 november om 03.00 uur vertrekken we met de auto en trailer naar Calais (dit is tevens op te vatten als een extra oefening om weer in het ritme te komen, het tij volgen betekent immers ook regelmatig vroeg opstaan.. )


Het weer is fantastisch herfstig, de overtocht is belachelijk kalm. Echt een spiegeltje, maar ja, dan zie je wel mooi Engeland en Frankrijk liggen. Ook leuk.

In de middag arriveren we bij onze B&B, The Old Rectory van Sue.




De B&B is prachtig en echt Engels. Sue is gastvrij en ontzettend bereid om wat voor je te doen. We voelden ons helemaal thuis.



Henk wilde trouwens vreselijk graag fish and chips, vandaar dat we een kleine lunchpauze namen bij een wegrestaurant. Maar.... het viel een beetje tegen. In Lowestoft enkele jaren geleden hadden we een betere kwaliteit. Wat leert ons dit? Simpel, ga na een echte Fish and Chips stall om je maaltje te halen en niet bij een wegrestaurant...