Stuurvrouw in opleiding!

Teruglezend plaats ik alleen maar vreselijk positieve postjes op dit blog. Ik ben dan ook een positief mens, met een zeer positief bootje. Maar ja, er moet ook balans zijn natuurlijk. Vandaar mijn zoektocht naar de negatieve kanten van onze Drascombe Drifter 22.

….Eens kijken…

Ik ben absoluut niet als evenwichtige klipgeit op de wereld gekomen. En wat ik ook doe om mijzelf op een positieve wijze te affirmeren met behendige, evenwichtige, snel heen en weer rennende zeilers op kleine bootjes, het werkt niet!

Lytse Vilja is een prachtig, lief, comfortabel bootje met héle smalle gangboordjes waar ik niet graag overheen loop. Het werken op het voordek voor het vastmaken in sluizen, aanleggen, anker opgaan etc. zijn klusjes die ik nu dan ook aan Henk overlaat.

De ieniemienie gangboorden kun je dus wel als een minpuntje opvatten (gevonden!! Goed he?)… De andere kant van de medaille is dan wel dat ik nu de motor- manoeuvres op mij moet nemen, vandaar dat ik ‘stuurvrouw in opleiding’ ben. En dat is eigenlijk toch ook weer een pluspunt! Zie je wel, ik blijf altijd positieve dingen vinden…

Een aantal dames die dit blog lezen zullen het wel herkennen: het helmhout vasthouden terwijl de zeilen worden gehesen is geen probleem.. maar wat doe je als je langs de steiger moet aanleggen met een flinke wind op de neus??? Of op de kont? Of midscheeps? Of je moet afmeren tussen een aantal andere boten? Of je moet de sluis in met 4 Dringende Duitsers, een Ervaren Engelsman en een vreselijk Paniekerige (onverstaanbare) Pool?? Inderdaad!
Je roept heel hard:

“ * vul hier naam van echtgenoot in* ! neem het roer over!”

En ik ben er jaren lang mee weg gekomen. Als ik mijn dringende stem opzette, was mijn echtgenoot best wel te vermurwen tot het overnemen van het roer bij dergelijke escapades. Waarschijnlijk speelde de kans op schade aan het verfsysteem (niet handig bij onze oude stalen boot: roest gevaar) daarbij een grote rol.

Maar helaas: die makkelijke dagen zijn voorbij! Ik mag het nu doen. Dat betekent opletten, inschatten, communiceren, en doen!

Ieeeks! Can I panic now is een zin die nu regelmatig door mijn koppie flitst. En het antwoord is dan:”nee, geen tijd voor!” . Een van de beste remedies om paniek tegen te gaan overigens! Kan het iedereen aanraden. Tot nu toe heb ik nog geen grote fouten gemaakt (en een goed verstaander heeft maar een half woord nodig he?)

Een keer heeft Henk een slinger aan het stuur gegeven (helmstok de verkeerde kant op.. oeps, gewend aan stuurrad, oude gewoonte sloop erin) en een keer gashendel verkeerde kant op gedraaid (oeps… toch even lichte paniek) maar tot nu toe heb ik Lytse Vilja aardig netjes door de manoeuvres heen geloosd. Oh, behalve die keer dat een Randmeer met motorpech om een sleepje vroeg terwijl we langs voeren. Met een boot in een slootje keren dat maar 10 cm breder is dan je eigen bootje was me toch even te ingewikkeld.

En het zelf doen van de manoeuvres opende wel mijn ogen over mijn Henk!-kreten. Straight forward zeilen deed ik altijd al, Henk ging slapen, ik liep wacht, overdag, ’s nachts. Het maakte niet veel uit. Maar met windkracht 7 IJmuiden moeten aanlopen met de grondzeeën, deed Henk, ongeacht het feit dat hij al een paar uur zeilen erop had zitten. De box van de marina invaren met diezelfde windkracht 7 om 23.00 uur (ja, het stormde ècht wel die dagen, geen overdrijving) deed Henk. Achteruit zigzaggend een jachthaven uitvaren omdat er grote paniek op diverse jachten voor ons uitbrak, deed Henk. En ik dacht dat het zo hoorde.

Ik heb er nooit bij stilgestaan dat Henk ook wel eens de zenuwen kon hebben, dat hij zich wel eens afvroeg hoe hij de klus in hemelsnaam moest klaren, dat hij zich ook wel eens niet zo lekker voelde en het sturen graag aan mij zou overlaten, maar hij kreeg de kans niet. Hij kon het toch veel beter, in mijn ogen!
Maar eerlijk is eerlijk: in het begin van ons kajuitjacht- avontuur had hij net zo veel ervaring met motormanoeuvres als ik: helemaal niets. En had hij soms de zelfde zenuwen als ik. En die arme schat kon geen kant op want ik vertikte het immers om het van hem over te nemen. Het gevolg? Hij kon met een 13 ton zware langkieler achteruit zigzaggend een drukke haven uitvaren, wat hem een bewonderende pluim van de havenmeester opleverde! Hij heeft het dus geleerd!

En hij gaat nu mij dezelfde kansen tot goed stuurmanschap geven! Hij vertikt het om het roer nog langer van mij over te nemen, ik moet wel alles doen, ik heb geen keus meer! En het gaat mij lukken! Op een gegeven moment kan ik goed varen met Lytse Vilja onder zeil en op de motor, ongeacht de windkracht en andere uitdagingen!


Maar eh.. lieve mede watersporters…. Tot die tijd is het misschien handig om niet te dichtbij te komen en mij ruim baan te geven bij het manoeuvreren….

Does size matter?

Er is absoluut niets schokkends gebeurd: alle zeilen doen het zoals het moet, de mast is nog steeds niet naar beneden gezakt ondanks al onze veranderingen aan de voorstag; Lytse Vilja ligt nog steeds hoog en droog in het water ; de motor start bij het eerste indrukken van het knopje en stopt ook direct als je het andere knopje indrukt, de ‘voering’ van de kajuit zorgt ervoor dat er geen condensdruppels in je oor vallen als je slaapt, we hebben nog geen vreselijke stormen doorstaan.

Uitzicht vanaf onze ankerplek... 't is net zomer, toch?




Het ergste dat ons is overkomen afgelopen dagen is het aanbranden van mijn bannock voor de lunch. Een combinatie van een zeer goed geleidende pan, een iets te hoog vuur en een kokkie die teveel genoot van de zon op haar koppie.…


Hier zag de lunch er nog veelbelovend uit!

Tja, eigenlijk heb ik helemaal geen schrijfvoer voorhanden dat zorgt voor drama en spanning in mijn blog update (één van de vereisten blijkbaar om een pakkend verhaal te schrijven aldus sommige bronnen in schrijversland..). Sorry!


Hoe voel je je dan als gloednieuwe eigenaar van een Drascombe na een aantal zeildagen?
Een bofkont!
Klinkt misschien wat oubollig maar het is gewoon zo! Ik kan er niets anders van maken. We hebben tijdens onze zeiltochtjes geoefend met van alles: varen op de motor, onder zeil, manoeuvreren op motor en onder zeil, aanleggen, ankeren, koken, genieten… en eerlijk gezegd gaat alles van een leien dakje (ja ja.. behalve die laatste bannock natuurlijk) .
Rustig, beheerst en met nadruk op het grote genieten! En dat op zo een “klein” bootje… een beter bewijs voor het adagio ‘size doesn’t matter’ is er volgens mij niet!

Maiden Voyage!

Heerlijk weekend gehad!

Lytse Vilja is zaterdag zoals gemeld, te water gelaten en heeft zich zoals verwacht en betaamt keurig gedragen.
 Ik heb 's middags allerlei spulletjes in de boot geladen en ook dat onderging onze Drascombe helemaal zonder protesten.



Henk en Jacques hebben de kasten ook goed ingeschat. Er kan een hoop ingestouwd worden!




....en ik heb zelfs beddengoed in Drascombe-style kunnen vinden! Zo af en toe moet je gewoon voor leuk of grappig gaan....




Ook hebben we onze eerste maaltijd aan boord gegeten (zie Drascrumbs voor het recept van de Pasta met Gorgonzola) waarbij het portable kooktoestel duidelijk zijn waarde heeft bewezen! We hebben lekker onder de tent in de kuip kunnen koken, zonder dat alles weer even hard uit de pannen blies.




Hier is een foto van onze " boordhyena" , een 13 en een half jaar oude Parson Jack Russell dame genaamd Kelly.


Ze is, zo te zien, wel tevreden over de boot. Eigenlijk vond ze het 5 jaar geleden niet vreselijk erg dat ons kajuitjacht werd verkocht. Altijd maar dat schuin gaan en dat water.. brrr.. niks voor een echte dame. Maar toch kon Lytse Vilja haar wel bekoren. Waarschijnlijk omdat vrouwtje en baas toch onder pootbereik zijn op een boot van dit formaat?

Daarna zijn we aan de borrel gegaan met onze vrienden en uiteindelijk zijn we heel tevreden onder onze dekbedjes gekropen. De volgende ochtend werden we met het zonlicht op onze neus wakker. De bacon kon ook nog in de zon worden uitgebakken, maar de eieren moesten het al met een donkere lucht doen.

Daarna zijn we in ongeveer anderhalf uur naar Terherne gevaren en onze dame heeft het prima gedaan. De wind op het Snitser Mar was op zich best aanwezig, maar ze heeft zich voorbeeldig door de golven richting de thuishaven bewogen. En nu ligt ze lekker in de achtertuin mooi te zijn en gaan we van de week lekker met haar oefenen ... hoe vaar je met een druil? is de vraag die we daarbij gaan beantwoorden, want dat is nieuw voor ons. Maar in ieder geval heeft onze Drifter 22 bewezen dat ze een uitstekend gehoorzaam bootje is!



Is het geen plaatje???

Het WdW is aangebroken.....

De Paasdagen zijn voorbij, “Wadverhalen” van Smis is uit (en inderdaad Cees, ik heb er een zeer leuke tijd mee gehad, nogmaals dank je wel voor het toezenden!).

Nu nog “Kustzeilen….” uit Henk zijn handen zien te trekken, maar dat zal, gezien zijn enthousiasme over het boek, niet echt gaan meevallen…
Hoe zat het ook al weer? Geduld en dan nog iets.. nou ja, wat het ook was, het is niet van toepassing op mij!

En geduld is zeker op qua wachten en afwachten....Lytse is klaar!! En dan is het nu tijd voor het WdW oftewel Weekend der Waarheid!

Over een uur komt ze in het water te liggen...! Ik ga dan aan de slag met dekbedden, dozen, boxen, toilet (ha! dat is een staaltje techniek (lees plastic doos) waar ik echt niet zonder wil!) voedsel, drinken, en andere spullen. Vanavond slapen we op de boot en hebben daar een borrel met een paar vrienden.  En dit alles betekent dat we morgen onze thuissteiger gaan opzoeken!!!!!! Bij dit weer een lekker tochtje van zo een anderhalf a twee uur, waarschijnlijk met ruime wind.

Wat mij betreft alleen maar goede vooruitzichten dus!

Misschien dat ik morgen weer even een berichtje kan plaatsen... en dan is het de bedoeling alleen over de maiden-voyage te schrijven!